دقیقا متوجه سوالتون نشدم
اما به نظرم هنوز شعر نیمایی که خودش بخشی از شعر آزاد به حساب میاد در بین بقیه سبک های شعر آزاد مثل سپید و حجم و موج نو... میشه گفت حرف اول رو میزنه. چه از لحاظ زیبایی و چه از لحاظ جذب مخاطب. اگه منظورتون از کار آزاد سپید وامثالش باشه که به جرات میشه گفت بعد از شاملو سپید آنچنان قوی و محکمی به چشم نمیخوره.
نقطه قوت شعر سپید و حتی سبک های بعد از اون تصویرسازی و احساس فوق العاده شعره ،که کار راحتی به نظرنمیاد.

به هرحال همیشه رو به جلو حرکت کردن خوبه اما به شرطی که درست و با برنامه باشه. درواقع چیزی ارائه بشه که حرفی واسه گفتن داشته باشه.

مطمئن نیستم منظورتون رو از سوالی که مطرح کردین درست متوجه شده باشم. ولی اگر درست فهمیده باشم میتونم بگم به نظر من اینکه یه الگو بذاریم جلوی شاعر و بگیم ازش پیروی کن روش درستی امروزه نیست. امروز شاعر به روش فکری و احساسی خودش و در قالبی که شاید منطبق بر قالبهای کلاسیک گذشته هم نبوده اصلن شعر میگه که این الگو الگوی ذهنی مردم همعصرش هستن. هیچ اجباری نیست شاعر حتمن غزل بگه تا شاعر باشه همنینطور در مورد شعر نو یا سبکهای دیگه. من معتقدم اینکه مرزی تعیین کنیم برای شعر شاید اون رو از ذهن مخاطب دوره حاضر دور کنیم. شاعری که شعر رو بشناسه و بفهمه و در واقع بشه بهش گفت شاعر با اطلاعات گذشته خواسته یا ناخواسته شعر رو توی ذهن خودش با قالب میسازه. نه اینکه نیاز به پرداخت نداشته باشه نه ولی حتا همون پرداخت هم خود شاعر از عهده اش برمیاد وقتی هم شعر رو میشناسه هم قالب رو و هم ذهنیت مردم هم زمان خودش رو

سلام جناب عابدیان

ممنون بابت مبحث زیبایی که ارسال نمودید

جناب عابدیان
موضوع ادراک ما از جهان و نگاه مخاطب دو تا مقوله ی جدا از هم نیستن. چرا که اگه اینطور بود باید دنبال فلسفه میرفتیم و نه شعر.
شعر یک هنره و باید بیشتر از هرچیزی به مخاطب توجه کرد.
و بنده معتقدم در شعر حرف اول را باید احساس بزنه و نه قالب و کلمات. شاعر باید با شعر با روح مخاطب ارتباط برقرار کنه و اگه دنبال چیز دیگه ای باشه باید از شعر فاصله گرفت و دنبال فلسفه رفت. و تو این مسیر مهم نیست که از قالب استفاده بشه یا بصورت آزاد بیان بشه

ممنون

درود جناب عابدیان

باید عرض کنم که زاویه دید شما به شعر دانسته یا ندانسته کاملا شکل گرفته
از جریان موج نو هست که در تعاریفتون از شعر و همینطور آثارتون قابل
تشخیصه.

به عنوان نمونه استفاده از واژه های مثل "گل یخ" یا " عطسه سرما زده"
"پرنده شیشه ای" و  امثالهم که هم در شعر شما و هم در دیگر آثار شاعران موج
سرا به وفور دیده میشه. در واقع عبور از واقعیت به فراواقعیت یا
سوررئالیسم.

از طرفی استفاده از زبان مبهم و پیچیده که این هم از نشانه های بارز مج نو گرایانه.

و در مورد صحبت های شما درباره اینکه دلیلی نداره هنر عامیانه و عامه پسند
باشه باید عرض کنم که کاملا برگرفته از ایدئولوژی های مکتب شاعران موج نو
هست صحبتتون. به طوریکه یدالله رویایی یکی از بنیانگذاران مکتب موج نو  میگه:

«نه تنها شعر امروز ایران، بلکه
شعر ملت‌های دیگر هم زبانی ندارد که عامه از آن چیزی بدانند. اصولاً شعر را نباید
برای عوام بگویند و سطح آن را تا این حد پایین بیاورند. حرف‌های تکراری هیچ‌گاه ما
را به هیجان و پرسش وا نمی‌دارد. مقصود اینکه شاعر باید شعر بیافریند؛ اما آنکه
میان شاعر و عامه پلی می‌بندد روشنفکر است. اینان باید شعر را برای دیگران تفسیر
نمایند»

 

میبینیم که شما شدیدا تحت تاثیر این مکتب قرار گرفتین و به شدت از معنای اصلی شعر فاصله گرفتین.

و قابل ذکره که این مکتب هیچ وقت نتونست جایگاهی در عرصه شعر پیدا کنه و شکست خورد.

 

ممنون از توجهت.

همه كه نبايد به ساز شما برقصن آقای عابديان..هركي يه جور احساس و عاطفه ای داره...
شعر بايد حس و عاطفه و عرفان داشته باشه نه اينكه مثه شما و انتقادات بي جاتون خشك و خشن باشه...
شما اصلا حس شعري ندارين و خودتون رو همه كاره ميدونيد انگار نيما پيش شما درس شعر گفتن ياد گرفته و در آخر بهتون وصيت كرده كه ديگه كسي شعر به سبكاي ديگه نگه وشما هم دارين اين رسالت رو به انجام می رسونيد...
با اينكه آقاي نجفي خيلي از شعر ميدونن مثه شما زياد از خودشون نميپرن و فروتنن و اهل خودنمايي نيستن..
سلايق افراد متفاوته و هر سليقه اي واسه خودش قابل احترامه...
اگه حرف شما باشه پس شعرای علماي دينی (مخصوصا مقام معظم رهبري) ما كه آميخته با عرفانه و به روش حافظ و سعدی گفته شده بايد رد بشه و موج نوي شما جايگزينش بشه

درود بر جناب عابدیان بزرگوار
ابتدا اجازه بدید یه موضوعی رو دوستانه عنوان کنم. شما با این حرف "تعاریفی که تمام مکاتب به جز مکتب حجم یا به نوعی سوررئالیسم از شعر دارن یک
ملغمست و به راحتی میشه نشون داد که این دوستان شعر رو با خیلی چیزهای
دیگه اشتباه گرفتن." به صراحت دارین تمامی مکاتب شعری رو زیر سوال میبرید و مکتب نوپایی به اسم موج نو (ویا به تعبیری شعر حجم که خود شعر حجم تاثیر گرفته از موج نو هست) رو سردمدار شعر میدونید. بهرحال به عنوان عضوی از جامعه شعر باید به همه دیدگاهها احترام بذارید.
بنده خودمو شاعر نمیدونم و هنوز خیلی مونده تا نوشته هام به شعر تبدیل بشه اما به عنوان عضو نوپایی که در حال آموزشه باید عرض کنم جامعه شعر سبک های جدیدی مثل موج نو حجم شعر ناب و یا شعر دیگر رو به عنوان سبکی از شعر هرچند ناموفق پذیرفتن اما متاسفانه این سبکها از اونجایی که هیچوقت نتونستن جایگاه ویژه ای در شعر پیدا کنن از همون بدو تولد سردمداران این سبکها شروع کردن به جنجال و سعی کردن از این طریق نام و آوازه ای پیدا کنن. نیما با بوجود آوردن سبک نیمایی هرچند با مخالفت های زیادی روبرو شد اما از اونجایی که شعرش حرفی واسه گفتن داشت هیچوقت دنبال حاشیه نرفت و همین صلابت اشعارش بود که امروزه یکی از پرطرفدارترین سبکها در بین جامعه شاعرین شده. بعد از اون شاملو با حذف کردن وزن اشعار نیمایی و خفظ آهنگ آنچنان احساس و تصویرسازیهای بدیعی به سروده هاش داد که تونست شعر سپید رو تثبیت و ماندگار کنه. اما هیچکدوم از این دو بزرگوار به سمت محدود کردن شعر نرفتن.
موج نو گرایان پاشونو فراتر گذاشتن و حتی آهنگ رو هم حذف کردن, و شعر رو به سمت نثر پیچیده و حتی گاهی نامفهوم بردم و این یعنی خشک کردن ریشه شعر و به همین دلیل هیچ موفقیتی حاصل نشد. شعر حجم هم همین روال رو در پیش گرفت. شعر از چند قرن پیش اصول مربوط به خودش رو داشته و کم کم به مرز پختگی رسیده اما این عزیزان به جای اونکه شعر رو پخته تر کنن کاملا مقابل همه گذشته شعر وایسادن. اگه نیما یا شاملو سبکی رو ابداع کردن اونقد صلابت گفتار داشتن که امروز به عنوان یک سبک پذیرفته بشن.
نیما از چهارپایه شعر یکی رو که همون رکن بود برداشت اما عوضش آنچنان سه پایه دیگه رو پرورش داد  که جای خالی پایه چهارم حس نشد.
شاملو با برداشتن یک پایه دیگه به اسم وزن تمام کمبودهای دو پایه برداشته شده رو در دو پایه باقی مونده یعنی احساس و تصویرسازی و عاطفه جبران کرد. و این بود رمز ماندگاریشون.
اما سبک های جدید از این ماشین هر چهارپایه شو گرفتن، به نظرتون ماشینی هست که بدون چرخ بتونه به حرکتش ادامه بده؟

اما از شجریان و ساسی مانکن گفتین, باید خدمتتون عرض کنم که مثال بجایی نبود چرا که شجریان هیچوقت به سمت نامفهومی موسیقی نرفت و در مقابل ساسی مانکن موسیقی رو به لودگی کشوند. ماندگاری شجریان در صلابت کلام و همون احساسیه که تو موسیقیش هست. و افرادی مثل ساسی مانکن هم که حتی نیازی به اظهار نظر نیست درباره موسیقیشون.
حافظ با اونهمه صلابت کلام هیچوقت اشعارش از مفهوم و قابل فهم بودن خالی نشد طوریکه اگه شما برای بی سوادترین افراد حافظ بخونین راحت درکش میکنن. و اینه پیوند بین شعر و عامه. ما اگه ادعایی داریم بهتره بیایم با دلیل و مدرک حرف بزنیم و اونقدر منطق پشت حرفمون باشه که کسی نتونه ازمون ایراد بگیره.
 و اینکه بخوایم عامه رو با کارامون گیج و بهت زده کنیم بهتره بریم سراغ شعبده بازی و نه شعر. به نظر کسایی که شعر رو اشتباه گرفتن دوستان مکتبهای جدیدمون هستن، این ادعای عاقلانه ای نیست که چند قرن همه  شاعران مسیر رو اشتباه رفتن و حالا این اساتید روشنفکر امروزی مسیر واقعی شعر رو پیدا کردن!!!

و اینکه بسیار قابل ستایشه اگه شما هم بخواین مسیر جدیدی تو شعر باز کنین و این باعث افتخار خواهد بود. اما بهتره با مطالعه و یک تحقیق همه جانبه باشه و فقط از روی یک سری علایق شخصی حرف هایی زده نشه.

شما بپذیرید یا نپذیرید شعر یک هنره و هنر در خدمت مردم.

بنده هم رشته م عمرانه و از شعر و عروض و قواعدش در حد همون کتاب های دبیرستان رشته ی ریاضی میدونستم. اما بدلیل علاقه ای که به شعر پیدا کردم با کمک دوستانی در انجمن های دیگه و مطالعه آزاد سعی کردم اطلاعاتمو زیاد کنم. به همین خاطر ادعایی در شعر ندارم و یک نوآموزم.

ممنون از تحملتون جناب عابدیان عزیز.

كسي با شما شوخي نداره..لطفا ادب رو رعايت كنيد و به من و همسرم توهين نكنيد..
انديشه هاتون به درد خودتون ميخوره آقاي به ظاهر متفكر و نوپا 

دوست عزیز جناب عابدیان متاسفانه شما کاملا بی منطق دارین پیش میرین، و به عبارتی شمشیر رو از رو بستین. بله حق با شماست بنده و سایر دوستان عادت کردیم به تن پروری و راحت طلبی بنابراین ادامه چنین بحثی بی فایده س.
به قول معروف کسی که خوابه میشه بیدارش کرد اما کسی که خودشو زده به خواب رو نه.
من در جواب حرف های شما به عنوان آخرین حرف ها اکتفا میکنم به چکیده ای از یک مقاله و قضاوت رو میذارم به عهده دوستان.

در دهه چهل قرن شمسی حاضر جریان جدیدی در شعر معاصر فارسی ظهور کرد که به
دلیل گسست کامل از جریان‌های شعری پیش از خود و به سبب غرابتی که در
اندیشه‌ها و اشعار بانیان و شاعران آن وجود داشت، به «موج نو» مشهور شد، و
پس از گذشت مدتی کوتاه، با تغییراتی اندک، در هیأت «شعر حجم گرا» نمودار
شد. این جریان در مقایسه با جریان شعر «سنت‌ گرا» شعری بود «سنت گریز» یا
حتی «سنت ستیز» بود و در مقایسه با جریان «شعر نو یا نیمایی»، مدرن می‌نمود
چنان که شعر «نو»ی نیمایی پیش از خود را نیز «کهنه» می‌انگاشت. همچنین در
قیاس با «شعر متعهد و ملتزم» که طرفدار نظریه «هنر برای مردم» بود و شعر را
وسیله می‌دانست نه هدف، این جریان شعری هوادار نظریه «هنری برای هنر» بود و
در جستجوی دستیابی به «شعر محض یا ناب» به غیر متعهد بودن شعر تأکید داشت.
به همین دلیل، «جامعه‌ گرایی» و «محتوا گرایی» که از اصول جریان شعر
نیمایی بود، در این جریان جایگاهی نداشت، و «فرد گرایی» اساس کار را تشکیل
می‌داد. در یک کلام، در این جریان با شاعرانی روبرو هستیم سنت ستیز، تعهد
گریز، رویگردان از جامعه‌گرایی و محتواگرایی، و مدعی شعر مدرن و طرفدار شعر
محض که از هر قید و بند فکری، اجتماعی، اخلاقی و ادبی آزاد باشد.


انشالله اگه مجالی بود کل مقاله رو در انجمن قرار میدم به زودی.