دوست عزیز جناب عابدیان متاسفانه شما کاملا بی منطق دارین پیش میرین، و به عبارتی شمشیر رو از رو بستین. بله حق با شماست بنده و سایر دوستان عادت کردیم به تن پروری و راحت طلبی بنابراین ادامه چنین بحثی بی فایده س.
به قول معروف کسی که خوابه میشه بیدارش کرد اما کسی که خودشو زده به خواب رو نه.
من در جواب حرف های شما به عنوان آخرین حرف ها اکتفا میکنم به چکیده ای از یک مقاله و قضاوت رو میذارم به عهده دوستان.

در دهه چهل قرن شمسی حاضر جریان جدیدی در شعر معاصر فارسی ظهور کرد که به
دلیل گسست کامل از جریان‌های شعری پیش از خود و به سبب غرابتی که در
اندیشه‌ها و اشعار بانیان و شاعران آن وجود داشت، به «موج نو» مشهور شد، و
پس از گذشت مدتی کوتاه، با تغییراتی اندک، در هیأت «شعر حجم گرا» نمودار
شد. این جریان در مقایسه با جریان شعر «سنت‌ گرا» شعری بود «سنت گریز» یا
حتی «سنت ستیز» بود و در مقایسه با جریان «شعر نو یا نیمایی»، مدرن می‌نمود
چنان که شعر «نو»ی نیمایی پیش از خود را نیز «کهنه» می‌انگاشت. همچنین در
قیاس با «شعر متعهد و ملتزم» که طرفدار نظریه «هنر برای مردم» بود و شعر را
وسیله می‌دانست نه هدف، این جریان شعری هوادار نظریه «هنری برای هنر» بود و
در جستجوی دستیابی به «شعر محض یا ناب» به غیر متعهد بودن شعر تأکید داشت.
به همین دلیل، «جامعه‌ گرایی» و «محتوا گرایی» که از اصول جریان شعر
نیمایی بود، در این جریان جایگاهی نداشت، و «فرد گرایی» اساس کار را تشکیل
می‌داد. در یک کلام، در این جریان با شاعرانی روبرو هستیم سنت ستیز، تعهد
گریز، رویگردان از جامعه‌گرایی و محتواگرایی، و مدعی شعر مدرن و طرفدار شعر
محض که از هر قید و بند فکری، اجتماعی، اخلاقی و ادبی آزاد باشد.


انشالله اگه مجالی بود کل مقاله رو در انجمن قرار میدم به زودی.