درود جناب نجفی...
ابتدائن باید عرض کنم که موج نو واژه خوبی برای تشریح این جریانات نیست. من به نامگذاری های بیرونی کاری ندارم. یدالله رویایی پایه گذار نوعی از شعر بود که به شعر حجم معروف شد. من اثر گرفتن ازین مکتب رو به هیچ عنوان انکار نمی کنم. همونطور که تاثیر گرفتنم رو از براهنی، نیما، رحمانی، شاملو، گلسرخی و غیره و غیره. من افتخار می کنم به اینکه بتونم کلمات رو چنان به رقص در بیارم که مخاطب برای لحظه ای گیج بمونه که "ااا چی شد؟" و این کاریه که شعر انجام میده. تعاریفی که تمام مکاتب به جز مکتب حجم یا به نوعی سوررئالیسم از شعر دارن یک ملغمست و به راحتی میشه نشون داد که این دوستان شعر رو با خیلی چیزهای دیگه اشتباه گرفتن. من یک سوال می پرسم...چرا موسیقی عمری درباری بود و برای عامه اجرا نمی شد؟ و بعدها چه کسایی در موسیقی ما ماندگار شدن؟؟ ساسی مانکن و دوستان یا علیزاده ها و شجریان ها؟؟ متاسفانه ما ایرانیا عادت به تن پروری داریم. دوس داریم همه چی آماده باشه، ما هم درد دلمون رو و آرمانمون رو با یک شعار (چیزی که شما به خطا ازش به عنوان احساس یاد می کنین) بریزیم تو اون قالب و بگیم آهان، ببینید چقدر هنرمندیم. ما مردم رو راضی کردیم و کتابمون N نسخه فروخت. نه، این تفکر خطرناکیه برای ادبیات...
بزارید این قسمت رو کمی شخصی بگم. من از شعر متنفر بودم. راهنمایی و دبیرستان که توی کتاب فارسی شعر میخوندم حالم بهم میخورد. همش تکرار مکررات مفاهیم مشخص با یک نوع پرداخت. اصلن تو کتم نمی رفت. دوم دبیرستان با شعر نیما حال کردم. اولین کتابایی که درباره شعر خوندم (دوم دبیرستان) کتابای تئوریک و نقد ادبی بود. من اونموقع به بچه های پیش علوم انسانی عروض و قافیه درس میدادم. من بعد از هفت هشت سال خوندن  شعر و نقد کردن و بررسی مکاتب و نوشتن، نمی تونم دلخوش به یک مکتب باشم و ازون پیروی کنم. ذهن من با یک آزاد اندیشی شکل گرفته. به شخصه به موضوع کلمات و حجم علاقه مندم، ولی به مکتب رویایی هم نقد دارم. اعتقاد ندارم شعر باید نافهم باشه، ولی معتقد هم نیستم که باید عامه پسند باشه. نه حماقت رو میپسندم و نه بلاهت. یاد گرفتم که با نقد و گفتگو و به دور از مغلطه باید جدی به ادبیات بپردازم و راهی رو که با تحلیل شخصی از اکثر مکاتب بدست آوردم طی کنم. به من ارتباطی نداره که شعر حجم شکست خورده یا نه، مهم اینه که ظرفیت هایی داره که میشه ازش استفاده کرد. مهم نیست شاملو شعر میگه یا شعار میده، مهم اینه که میشه از تصویرسازیاش استفاده کرد و همچنین برای باقی تفکرها. من کمی متعجب میشم از حرفاتون...
و دو نکته آخر...
با دو خط اول صحبت یدالله رویایی موافق نیستم ولی با بقیش صد در صد موافقم.
ما معیاری برای قضاوت در مورد معنای درست شعر نیستیم. تاریخ قضاوت خواهد کرد...
ممنون و منتظر دیدگاهتون (پیشاپیش شرمنده بابات اغلاط تایپی...ساعت 5 صبحه و چشم ها خسته، ولی مشتاق گفتگو)