درود بر جناب عابدیان بزرگوار
ابتدا اجازه بدید یه موضوعی رو دوستانه عنوان کنم. شما با این حرف "تعاریفی که تمام مکاتب به جز مکتب حجم یا به نوعی سوررئالیسم از شعر دارن یک
ملغمست و به راحتی میشه نشون داد که این دوستان شعر رو با خیلی چیزهای
دیگه اشتباه گرفتن." به صراحت دارین تمامی مکاتب شعری رو زیر سوال میبرید و مکتب نوپایی به اسم موج نو (ویا به تعبیری شعر حجم که خود شعر حجم تاثیر گرفته از موج نو هست) رو سردمدار شعر میدونید. بهرحال به عنوان عضوی از جامعه شعر باید به همه دیدگاهها احترام بذارید.
بنده خودمو شاعر نمیدونم و هنوز خیلی مونده تا نوشته هام به شعر تبدیل بشه اما به عنوان عضو نوپایی که در حال آموزشه باید عرض کنم جامعه شعر سبک های جدیدی مثل موج نو حجم شعر ناب و یا شعر دیگر رو به عنوان سبکی از شعر هرچند ناموفق پذیرفتن اما متاسفانه این سبکها از اونجایی که هیچوقت نتونستن جایگاه ویژه ای در شعر پیدا کنن از همون بدو تولد سردمداران این سبکها شروع کردن به جنجال و سعی کردن از این طریق نام و آوازه ای پیدا کنن. نیما با بوجود آوردن سبک نیمایی هرچند با مخالفت های زیادی روبرو شد اما از اونجایی که شعرش حرفی واسه گفتن داشت هیچوقت دنبال حاشیه نرفت و همین صلابت اشعارش بود که امروزه یکی از پرطرفدارترین سبکها در بین جامعه شاعرین شده. بعد از اون شاملو با حذف کردن وزن اشعار نیمایی و خفظ آهنگ آنچنان احساس و تصویرسازیهای بدیعی به سروده هاش داد که تونست شعر سپید رو تثبیت و ماندگار کنه. اما هیچکدوم از این دو بزرگوار به سمت محدود کردن شعر نرفتن.
موج نو گرایان پاشونو فراتر گذاشتن و حتی آهنگ رو هم حذف کردن, و شعر رو به سمت نثر پیچیده و حتی گاهی نامفهوم بردم و این یعنی خشک کردن ریشه شعر و به همین دلیل هیچ موفقیتی حاصل نشد. شعر حجم هم همین روال رو در پیش گرفت. شعر از چند قرن پیش اصول مربوط به خودش رو داشته و کم کم به مرز پختگی رسیده اما این عزیزان به جای اونکه شعر رو پخته تر کنن کاملا مقابل همه گذشته شعر وایسادن. اگه نیما یا شاملو سبکی رو ابداع کردن اونقد صلابت گفتار داشتن که امروز به عنوان یک سبک پذیرفته بشن.
نیما از چهارپایه شعر یکی رو که همون رکن بود برداشت اما عوضش آنچنان سه پایه دیگه رو پرورش داد  که جای خالی پایه چهارم حس نشد.
شاملو با برداشتن یک پایه دیگه به اسم وزن تمام کمبودهای دو پایه برداشته شده رو در دو پایه باقی مونده یعنی احساس و تصویرسازی و عاطفه جبران کرد. و این بود رمز ماندگاریشون.
اما سبک های جدید از این ماشین هر چهارپایه شو گرفتن، به نظرتون ماشینی هست که بدون چرخ بتونه به حرکتش ادامه بده؟

اما از شجریان و ساسی مانکن گفتین, باید خدمتتون عرض کنم که مثال بجایی نبود چرا که شجریان هیچوقت به سمت نامفهومی موسیقی نرفت و در مقابل ساسی مانکن موسیقی رو به لودگی کشوند. ماندگاری شجریان در صلابت کلام و همون احساسیه که تو موسیقیش هست. و افرادی مثل ساسی مانکن هم که حتی نیازی به اظهار نظر نیست درباره موسیقیشون.
حافظ با اونهمه صلابت کلام هیچوقت اشعارش از مفهوم و قابل فهم بودن خالی نشد طوریکه اگه شما برای بی سوادترین افراد حافظ بخونین راحت درکش میکنن. و اینه پیوند بین شعر و عامه. ما اگه ادعایی داریم بهتره بیایم با دلیل و مدرک حرف بزنیم و اونقدر منطق پشت حرفمون باشه که کسی نتونه ازمون ایراد بگیره.
 و اینکه بخوایم عامه رو با کارامون گیج و بهت زده کنیم بهتره بریم سراغ شعبده بازی و نه شعر. به نظر کسایی که شعر رو اشتباه گرفتن دوستان مکتبهای جدیدمون هستن، این ادعای عاقلانه ای نیست که چند قرن همه  شاعران مسیر رو اشتباه رفتن و حالا این اساتید روشنفکر امروزی مسیر واقعی شعر رو پیدا کردن!!!

و اینکه بسیار قابل ستایشه اگه شما هم بخواین مسیر جدیدی تو شعر باز کنین و این باعث افتخار خواهد بود. اما بهتره با مطالعه و یک تحقیق همه جانبه باشه و فقط از روی یک سری علایق شخصی حرف هایی زده نشه.

شما بپذیرید یا نپذیرید شعر یک هنره و هنر در خدمت مردم.

بنده هم رشته م عمرانه و از شعر و عروض و قواعدش در حد همون کتاب های دبیرستان رشته ی ریاضی میدونستم. اما بدلیل علاقه ای که به شعر پیدا کردم با کمک دوستانی در انجمن های دیگه و مطالعه آزاد سعی کردم اطلاعاتمو زیاد کنم. به همین خاطر ادعایی در شعر ندارم و یک نوآموزم.

ممنون از تحملتون جناب عابدیان عزیز.