وقت تنگ آمد و طفلانِ همگی نالانند
همه یِ اهلِ حرم .... منتظرِ طوفانند


قتله گه جلوه یِ محراب و زمین سجّاده ست
جسمِ صد پاره یِ مولا به زمین افتاده ست


کودکان گوشه یِ یک خیمه همه منتظرند
همگی با لبِ خشکیده به هم می نگرند


این وسط شیر دلی دیده به میدان دارد
گر چه خُرد است ولی ریشه ز شیران دارد 


طفلِ دُردانه که فرزندِ حسن می باشد
پیِ شمشیر و کلاخود و کفن می باشد


شیرِ کوچک که به دامانِ عمو خو دارد
چون حسین ابن علی قوّتِ بازو دارد


وای یک لحظه اگر عمّه حواسش بِروَد
همچو تیری ز کمان جانبِ میدان بِدَوَد


گفت ای عمّه من از بختِ بدم ناشادم 
از علی اصغر و از عَون .....عقب افتادم


رخصتم ده که منم جانبِ میدان بروم 
همچو قاسم پیِ خونخواهیِ یاران بروم 


گفت رخصت بده ای عمّه ، عمو تنها است
میروم جار زنم....... او پسرِ زهرا است


نانجیب اند و ز اندیشه یِ دین معیوبند
به سر و صورتِ او سنگ چرا میکوبند


آه ای عمه ببین ..... دور و برش را بستند 
با کلوخی سرِ مولایِ مرا بشکستند


جامه یِ کهنه یِ خود , بهرِ بالا داده ست
حرمله تیر زد و رویِ زمین افتاده ست


کوفیانی که به دینداریِ خود می نازند
پس چرا بر تنِ بی جانِ عمو می تازند


عمّه جان...منتظرم , دور و برش آمده اند
شمر با حرمله بر رویِ سرش آمده اند


منم عبدُلَلّه و اکسیرِ حُنینی دارم
وارثِ صبرِ حسن ......
شورِ حسینی دارم.......


میروم تا که دلِ فاطمه را شاد کنم 
میروم........
 بلکه عمو را ز غم آزاد کنم.......




شعر : مهران ساغری