عالم مهیّا شد  ز اکسیرِ وجودت ...
خورشید در هفت آسمان غرقِ سجودت
افلاکیان  , مبهوتِ سیمایِ تو بودند
جبریل ماتِ آیه یِ کشف و شهودت
محراب , از رخسارِ تو شرمنده میشد 
با ناله هایِ هر شب و ذکرِ وَدُودت...
آن شب که دربِ خانه را آتش کشیدند
میخی رسید و از غمِ دنیا ربودت
هر چند , دستانِ علی را بسته بودند...
اما در ان هنگامه مولا می ستودت
با دستِ بسته زیرِ لب آهسته میگفت...
زهرا..... فدای صورتِ  زرد و کبودت