صدای پایش نزدیک
ونزدیکتر می شد و من هر لحظه فریادی به وسعت آسمان می کشیدم
 که شاید صدای خسته ام
به گوش کسی برسد ام افسوس...
 اسیر شده بودم ،
اسیری در زندان تنهایی هایم ، اسیری در دنیا ، اسیری در...
 آسانسور بین طبقه سوم
و چهارم متوقف شده بود و من به دنبال راه آزادی حیران .
 آرزو می کردم که زودتر به
من برسد و مرا از این زندان آزاد کند.
صورتم از کمبود اکسیژن کبود شده بود و او هر
ثانیه نزدیک می شد.
ناگهان آسانسور رها شد و با سرعت هر چه تمام تر به زمین می
رسید.
 از وحشت صدا در گلویم خفه شده بود...

بالاخره آمد ، آمد و دست مرا گرفت
اما مرا با خود برد
، برد به آسمان ها ، برد و پایم را از زمین کند ،
 از آن بالا جسمی بی جان در آسانسور
افتاده بود ،
جسم بی جان من ، آری ، پیک مرگ منجی من بود.     

کاش میشد قسمت دیگری سر راهمان قرار نگیرد...